LIBIË

Voor de Arabische lente was ik in 2007 en 2010 in Libië. Het Noord-Afrikaanse land met zijn vriendelijke bevolking heeft mijn hart gestolen en was een van de laatste ongerepte plekken aan de Middellandse zee.

De dictator is inmiddels niet meer en het land ligt in puin. 

Een jaar na mijn laatste bezoekje, in februari 2011 brak er een bloederige opstand uit tegen Khadaffi en zijn regime, tot in oktober 2011 Khadaffi werd opgepakt en gedood. De Nationale Overgangsraad had intussen de Libische Republiek gevestigd en kondigde hervormingen aan, waaronder het invoeren van de sharia.

Vóór de opstand stond Libië als hoogst genoteerde Afrikaanse land op de index van de menselijke ontwikkeling van de Verenigde Naties en had, mede dankzij de grote olieproductie van het land, ook een van de hoogste bbp's van het continent. Men was bezig het toerisme te stimuleren en onder andere westerse toeristen aan te trekken. Het land heeft bijvoorbeeld indrukwekkende archeologische bezienswaardigheden, prachtige woestijnlandschappen met magische oases en niet minder dan maar liefst zeven Unesco wereldergoederen. Ook de mooie kust met bijbehorend mediterraan klimaat kon het toerisme gunstig beïnvloeden . Na de val van Khadaffi leek het land even een veelbelovende toekomst te hebben.

Helaas is Libië in een neerwaartse spiraal terecht gekomen en  in de greep van een vreselijke burgeroorlog. De milities in Tripoli zijn uitgegroeid tot machtige criminele organisaties. Het reisadvies is al jaren zwaar negatief, met risico's van geweld en ontvoeringen. 

Het zal nog wel even duren voordat de hopeloze chaotische situatie is opgelost en we weer kunnen genieten van de prachtige oases zoals de parel van de woestijn Ghadames, de legendarische gastvrije bevolking en de lege stranden.  We kunnen alleen maar hopen dat er snel een akkoord wordt bereikt door de meerdere regeringen die er momenteel zijn en dat Libië weer een veilig land wordt met een goede humanitaire situatie.